A Seminci estreará en España Talvez mañá..., da húngara Judit Elek

Quizá mañana..., da histórica directora húngara Judit Elek, terá a súa estrea en España durante a Semana Internacional do Cinema de Valladolid (Seminci), neste mes de outubro. Trátase dunha longametraxe de ficción estreada orixinalmente en 1980, ano no que recibiu o premio FIPRESCI no Festival de Locarno, y que agora recupérase tras a restauración dixital levada a cabo polo National Film Institute Hungary - Film Archive. Puido verse este ano no festival de Rotterdam, no marco dunha retrospectiva dedicada a esta autora tan descoñecida coma reivindicable. Chega agora ás salas españolas da man de LOST & FOUND.

Quizá mañana... (Majd holnap…) é a segunda longa de ficción rodada por Judit Elek. Conta a historia de István (Andor Lukáts) e Eszter (Judit Meszléry), unha parella de amantes que vive en matrimonios separados. Non queren perder aos seus cónxuxes nin aos seus fillos, pero a súa relación e un segredo a voces que desgasta ás súas familias.

A película adéntrase nas turbias relacións privadas dos anos finais do goberno do presidente János Kádár, durante o réxime comunista de Hungría. “As escenas angustiosas dos dous amantes, rodadas en estreitos apartamentos, con paredes despintadas e mobles vellos, describen con cruel precisión non só as distorsións das relacións persoais, senón tamén a desesperación dunha época”, escribe o reputado crítico Olaf Möller en el catálogo de Rotterdam. En Elek atopamos ecos de John Cassavetes e Ingmar Bergman. A realizadora desenvolve un punzante e malsán estilo neste fimle e proba que a súa é unha grande cinematografía aínda por descubrir.

O documental Cine, registro vivo de nuestra memoria, eixo dun programa repleto de sorprendentes restauracións

Tras o seu paso pola Seminci, Quizá mañana... chegará ás salas e filmotecas españolas como parte dun programa que xira arredor do documental Cine, registro vivo de nuestra memoria, de Inés Toharia, que tamén tivo a súa estrea europea en Seminci hai un par de anos e que dende entón tivo un potente percorrido internacional e excelentes críticas.

The Hollywood Reporter asegura que a película de Toharia “deleitará e iluminará á cinefilia” e para The Guardian, “urxe a ser máis conscientes de como arquivamos e perservamos as películas que vemos e filmamos” e “celebra o pequeno milagre que ocorre cada vez que logramos rescatar outro título do limiar da extinción”. Pola súa banda, o cineasta brasileiro Walter Salles afirmou nunha mesa redonda na Cinémathèque Suisse que esta “sublime” película serve para “conectar cos heroes anónimos da preservación de cinema, quen nos permita entender a través do cinema que o mundo é moito máis grande e complexo do que imaxinamos”.

Cine, registro vivo de nuestra memoria bota luz sobre o inmenso valor dun traballo moitas veces invisible, o da preservación de películas e materiais cinematográficos, que se leva a cabo en filmotecas, arquivos, fundacións e outras institucións internacionais. Porque con cada película que se perde, pérdese parte da memoria da época na que foi rodada. A través de centos de entrevistas, imaxes de arquivos de todo o mundo e dunha montaxe que atrapa, a cinta de Inés Toharia ofrece unha ollada persoal, técnica e artística sobre a preservación e restauración, sobre a súa enorme importancia, e sobre os seus futuros desafíos, que non están resoltos co paso ao dixital.

Desde LOST & FOUND quixemos resaltar o labor destes arquivos, por iso convidamos á directora a programar un ciclo de oito películas que inclúe algunas das mellores restauracións realizadas nos últimos anos. Nel figuran nomes moi populares, canda outros máis descoñecidos, coma o de Judit Elek, que suporán unha descuberta para a cinefilia. O programa íntegro darase a coñecer proximamente.